บ้าน (คัน) นี้...รถบ้านพเนจร

บ้าน (คัน) นี้...รถบ้านพเนจร

https://readthecloud.co/retirement-motorhome/

บ้าน (คัน) นี้
รถบ้านพเนจร ออกแบบและก่อสร้างโดยลุงวิทย์ ครัวอลังการข้างรถของป้าเกียว และอิสระวัยเกษียณในแบบที่ทั้งคู่เลือกเอง

เรื่อง กมลรัตน์ อุทัยเสนภาพ วินัย งามผาติพงศ์

.

Home /Living/อยากอยู่อย่างอยาก
30 กันยายน 2023

‘บ้าน (คัน) นี้’
บ้าน 1 ห้องนอน 1 ห้องน้ำในตัว รอบบ้านมีสนามหญ้าเขียว ๆ ที่มีคนตัดให้แบบไม่ต้องจ้าง
บึงใหญ่ สบายตาก็ไม่ต้องจ้างใครขุด แถมโอบล้อมด้วยภูเขาลูกใหญ่เบ้อเริ่มเทิ่ม และอากาศบริสุทธิ์ ไร้ฝุ่น PM ตลอดทั้งปี

‘บ้าน’ ความหมายตามวิกิพจนานุกรม (Wiktionary : พจนานุกรมเสรี) แปลว่า โรงเรือนหรือสิ่งปลูกสร้างสำหรับใช้เป็นที่อยู่อาศัย ซึ่งมีเจ้าบ้านครอบครอง และหมายความรวมถึงแพหรือเรือซึ่งจอดเป็นประจำและใช้เป็นที่อยู่ประจำ หรือสถานที่หรือยานพาหนะอื่นซึ่งใช้เป็นที่อยู่อาศัยประจำได้ด้วย

งั้น! สิ่งที่อยู่ตรงหน้าฉัน ก็เรียกว่า ‘บ้าน’ ได้สิ

ลุงวิทย์ ป้าเกียว รถบ้านพเนจร

.

รถหรือบ้าน บ้านหรือรถ
จะเป็นอะไรก็ไม่สำคัญเท่าความสุขของป้า

รักออกแบบไม่ได้

ลุงวิทย์-วรวิทย์ และ ป้าเกียว-จิราวรรณ กิตติเกษมวงศ์ คู่สามีภรรยาวัย 74 ปี เริ่มต้นชีวิตคู่จากการที่คน 2 คนไม่รู้จักกันมาก่อน ไม่ได้ปลูกต้นรักร่วมกัน ไม่มีแม้กระทั่งการจับมือถือแขน ถามว่า “คุยกันกี่คำก่อนแต่งงาน” น่าจะเหมาะกว่า

“ผมกับเขาแต่งงานตอนอายุ 28 ปี เราอายุเท่ากัน ใช้วิธีคลุมถุงชน มีแม่สื่อประสานงานจัดการ ผมไปแอบดูเขา ดูแล้วหน้าตาดี หุ่นดี ก็ตอบตกลง” ลุงวิทย์เล่า “หมั้นกัน 4 เดือน ไม่เคยแตะเนื้อต้องตัวหรือไปไหนมาไหนด้วยกันตามลำพัง ป้าเกียวเป็นผู้หญิงที่ระวังตัวมาก ถ้าเป็นเด็กสมัยนี้คงเรียกว่าหัวโบราณ”

วันนี้เข้าปีที่ 47 แล้ว คำว่า “อยู่ด้วยความเป็นเพื่อน” จากคุณลุง ดูเหมือนเป็นประโยคอินโทรของดีเจยุค 90 เพื่อเปิดเข้าเพลงนี้ (ถ้าไม่ใช่คนยุค 90 ก็ไปฟังได้จากพี่วง CLASH เอามาทำใหม่ได้นะเด็ก ๆ)

.

เพื่อนไม่เคยไม่เคยทิ้งกัน
ไม่ว่าความฝันนั้นจะไกลสักเท่าไร
จะหกล้มซมซานเมื่อใด
เพื่อนจะปลอบใจ
ไม่มีคนที่จะรู้ใจ
ไม่มีใครรักและตามใจเหมือนเพื่อนเก่า
จะทำไงตามใจแต่เรา เพื่อนเรารักจริง

.

“พอแต่งงานปุ๊บ ผมก็พาเขาเที่ยวมาตลอด ทั้งนอนรีสอร์ต แคมปิง กางเต็นท์ ภูเขา น้ำตก”

คุณลุงพูดจนเห็นภาพ คุณป้าผู้นั่งบนเก้าอี้พลาสติกสีเทาตัวโปรดเล่าเสริม “เดิมป้าเคยอยู่บ้านที่มีบริเวณ บ้านเป็นโรงงาน ลูกคนจีนและเป็นคนโต ต้องทำงานก่อน จะไปเที่ยวได้อย่างไร พอแต่งงาน เขาชอบเที่ยว เราก็ได้ไปเที่ยวกับเขานี่แหละ”

การเดินทางท่องเที่ยวจึงเป็นกิจกรรมของคู่แต่งงานใหม่ที่เกิดขึ้นโดยอัตโนมัติ

“ผมไปมาหมดทุกอุทยาน สมัยก่อนกางเต็นท์ยาก เหนื่อยกว่าตอนนี้เยอะ“ คุณลุงเล่า

“ถึงนอนเต็นท์ แต่เขาไม่ได้ให้ฉันนอนพื้นนะ เขาจะมีเตียงที่ต่อขึ้นมา เขาอยากให้นอนหลับ แล้วลุกได้สบายด้วย“ คุณป้าพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงชื่นชมคุณลุงจากใจแม้จะเล่าเรื่องราวเหล่านี้มานับครั้งไม่ถ้วน

นั่นคือบริการเสริมจากใจแบบไม่ต้องรีเควสหรือจ่ายเพิ่ม

ฟังแล้วอยากจะติดแฮชแท็กให้กับคุณลุงวิทย์ว่า #ใจถึงพึ่งได้

เกิด แก่ เจ็บ หาย

เมื่อ 12 ปีก่อน คุณป้าเกียวตรวจพบโรคมะเร็งและได้เข้ารับการรักษา แต่กลับแพ้การรักษาด้วยคีโมอย่างหนัก จนต้องบอกคุณลุงวิทย์ว่าไม่ไหวแล้ว ปล่อยเธอไปเถอะ

“ถ้าปล่อยเอ็งไปแล้ว แล้วข้าจะอยู่กับใคร ห้ามไป เดี๋ยวจะไปมีกิ๊กนะ” คุณลุงว่า ก่อนเสียงหัวเราะจากทั้ง 2 คนรวมทั้งฉันและทีมงานทุกคนดังขึ้นพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย

หลังจากนั้น จุดเริ่มต้นใหม่ของชีวิตคน 2 คนในวัยเกษียณก็เกิดขึ้น ณ บ้าน (คัน) นี้

“ผมได้แบบจากนิตยสารรถของเยอรมนี แล้วก็มาปรับให้เหมาะกับบ้านเรา”

แต่เท่าที่ฉันได้สวมวิญญาณโคนันยอดนักสืบ เดินสำรวจ (เกือบ) ทุกตารางนิ้ว คุณลุงน่าจะพูดว่า …อะ แฮ่ม..แฮ่ม.. “ปรับให้เข้ากับผู้หญิงของข้า ใครอย่าแตะ”

ตั้งแต่เตียงนอนบนรถที่คุณป้านอนดิ้นได้ สบาย ๆ กรนได้ดัง ๆ (เรื่องจริงไม่จกตา) ชั้นเก็บของใช้จิปาถะบนรถ เครื่องสำอาง หรือกระจกแต่งหน้าปลายเตียง (เอาสิ) ราวแขวนเสื้อผ้าสวย ๆ ให้คุณป้าเลือกสะดวก บนผนังก็แขวนรูปภาพแต่งงานไว้ด้วยนะ ว่าไม่ได้ มีห้องน้ำใกล้กับที่นอนคุณป้า (ไกลจากที่นอนคุณลุง 555)

และส่วนเสริมด้านนอกข้างตัวรถที่ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าสร้างหรือเสก นั่นคือพื้นที่ครัวไทยเปิดโล่ง อุปกรณ์ครบ บนพื้นที่กว้างกว่าครัวในคอนโดยุคนี้หลายเท่าทีเดียว เอ่อ ถ้าฉันอิจฉาคุณป้า จะผิดมากมั้ย

ต้องใช้คำไหนระหว่าง ‘การท่องเที่ยว’ หรือ ‘การรักษา ฟื้นฟู’ หรือ ‘การสร้างบ้านหลังที่ 2’ หรือว่าจะเป็น ‘การทำอาชีพใหม่’ – ฉันถามอย่างคนขี้สงสัย

คุณลุงให้คำตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “รถคันนี้คือพาหนะที่พาเขาท่องเที่ยวได้ทั่วประเทศ ใต้สุดที่ผมไปคือปาดังเบซาร์ เหนือสุดคือดอยอินทนนท์ ถ้าบ้านเราอยู่ในหมู่บ้าน 100 หลังคาเรือน ถามว่าเราจะเดินไปบ้านโน้นบ้านนี้ รู้จักกันสักกี่หลัง เต็มที่ก็น่าจะ 4 หลัง แต่มาอยู่แบบนี้ เรามีเพื่อนบ้านทั่วประเทศ มีคนรู้จัก มีกัลยาณมิตรทั้งวัยรุ่นและผู้สูงวัย ที่คุยกันอายุมากที่สุดน่าจะ 88

“นี่คือการท่องเที่ยวที่ช่วยชุบชีวิต เรามีที่กรองอากาศบริสุทธิ์ในธรรมชาติที่ทุกคนมองไม่เห็น ป่าคือหม้อกรองที่ดีที่สุด” เอาล่ะ เครื่องกรองอากาศทุกยี่ห้อไม่ต้อง Tie-in นะ รู้ยัง

ทุกวันนี้คุณป้าไม่ต้องรับคีโมแล้ว มีค่าไตปกติ ไม่ต้องใช้วอล์กเกอร์ช่วยเดิน ค่อย ๆ ขึ้น-ลงรถด้วยตัวเองได้ และยังขี่จักรยานได้อีกด้วย สุขภาพแข็งแรงจนคุณหมอแปลกใจ

คงเพราะ “ฉันมีอาชีพท่องเที่ยว” ตามที่คุณป้าพูด คล้ายประโยคที่ใช้กรอกประวัติในช่อง Occupation

ครัวไทยสู่ครัวโล่ง

บ้านคันนี้มีพี้นที่ขนาด 2.50 x 5.00 ม. 1 ห้องนอน 1 ห้องน้ำ พร้อมเฟอร์นิเจอร์ เครื่องใช้ไฟฟ้าที่ใช้พลังงานโซลาร์เซลล์เป็นตัวเก็บพลังงานจากแสงอาทิตย์ เราจึงมักเห็นรถบ้านคุณลุงคุณป้าจอดอยู่บนที่ที่มีแดด แต่ก็มีบริเวณที่ร่มรื่น นั่งสบาย ประหนึ่งเฉลียงหน้าบ้าน เป็นทั้งพื้นที่นั่งเล่นและครัวไทยเอาต์ดอร์ ขนาดใหญ่ครบเครื่อง (ปรุง)

“ใครแถวนี้ขาดอะไรก็มาขอที่นี่ได้” ฉันเชื่อด้วยหลักฐาน เมื่อคุณลุงถอดฝากล่องข้างรถออก จะพบกับชั้นเก็บสารพัดกระบวนเครื่องปรุงอาหารแบบที่หลายบ้านยังไม่ครบเท่านี้ เช่น น้ำมันงา เหล้าจีน หรือแม้แต่ผงกะหรี่ ก็ยังพบได้บนชั้นวางของข้างรถคันนี้

“ขนมจีนน้ำยาปักษ์ใต้ น้ำยาภาคกลาง กระเพาะปลา ขนมจีบ บ๊ะจ่าง ซาลาเปา ป้าก็นั่งปั้นตรงนี้ ของเราเยอะ เราก็จัดเต็มให้” ยืนยันด้วยการเปิดดูวัตถุดิบในตู้แช่แข็งที่ประกอบอยู่กับตัวรถอีกข้าง ซึ่งที่บ้านฉันก็ยังไม่เต็มแบบนี้ (อีกแล้ว)

“แต่ละคนมากิน ไม่ได้กินจานเดียว ถ้ากินได้เรายิ่งดีใจ เพราะส่วนนี้คือความสุขของเขา” คุณลุงยืนยันถึงความสุขของคุณป้า เจ้าของเสียงหวานที่ FC คุ้นเคย “อา ร้อย อา หร่อย”

เอ๊ะ! นี่ฉันนั่งอยู่ในเหลากลางกรุงหรือลานกางเต็นท์กันแน่ เริ่มไม่แน่ใจ

เมื่อพูดถึงเรื่องอาหารฝีมือคุณป้า คุณลุงอดไม่ได้ที่จะโม้ เอ้ย! ไม่ ได้ โม้ (กรุณาออกเสียงยาวและสูงแบบนักมวยชื่อดัง เพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่าน)

“ครั้งหนึ่งเราไปจอดนอนที่บางพระ ชลบุรี แล้วจะทำข้าวมันไก่ ก็บอกเพื่อน ๆ FC ไป แต่มีเงื่อนไขคือให้เอาหม้อข้าวมาหุงเอง เพราะหม้อหุงข้าวของเราใบเล็ก แต่เราซื้อไก่มา ทำข้าวมันไก่แจก

“สูตรเราไม่เหมือนใคร คนที่ชอบกินข้าวมันไก่ทุกคนมาเล่าให้ฟังว่ากินหมดหม้อ เพราะชอบข้าวมันไก่ป้าเกียวมาก ทำจนให้สูตรคนไปทำมาหากิน สร้างตัวกันได้ทีเดียว”

ฟังจบ ท้องของฉันร้องดังขึ้นมาแบบไม่ทันตั้งวอลุม เลยแก้เขินด้วยการเอื้อมตักข้าวเหนียวเปียกลำไยราดกะทิอบควันเทียนฝีมือคุณป้าเป็นถ้วยที่ 3 เสมือนรับประทานบุฟเฟต์ขนมหวานไม่อั้น ไม่จำกัดเวลายังไงอย่างงั้น

ต่อเรือนตามใจป้า ผูกอู่ตามใจลูก

นี่คือการสร้างบ้านที่ไม่ใช่ตึกสูง อาคารมินิมอล ทรงไทย หรือหลังคาจั่ว ไม่ต้องโบกปูน ไม่ได้ลงเสาเอก ลงแค่ใจ

“ใช้ใจนำทาง” วลีหวานนี้ยังใช้ได้เสมอ

บ้าน (คัน) นี้ สร้างขึ้นในแบบที่อยากให้คุณป้าสะดวกสบาย ผ่านการวางแผนทีละสเตป ค่อย ๆ คิด ค่อย ๆ ปลูก สร้างบ้านและครอบครัวให้ดำเนินไปตามครรลองของวัน เวลา วาระที่ควรจะเป็นไป เมื่อถึงเวลา คงไม่ต้องเดาผลลัพธ์ที่ได้ให้เสียเวลา

เมื่อถึงเวลา ฤกษ์งามยามดี (12 ปีที่แล้ว) คุณลุงคุณป้าใช้ชีวิตกับรถบ้านบนผืนดินทั่วประเทศไทย ได้นอนหลับบนที่นอนอุ่น ๆ กินอิ่มกับอาหารฝีมือคุณป้า ย้ำว่า ‘ทุกมื้อ’ และบางมื้อก็แบ่งปันอาหารให้ผู้คน เพื่อนบ้าน รถคันอื่น ๆ ที่อยู่ใกล้ ๆ กัน ได้ออกกำลังกาย เดินเล่น สูดอากาศบริสุทธิ์ทุกเช้า กลางคืนได้สัมผัสอากาศ 20 องศาเซลเซียสในหน้าร้อนที่คนกรุงแทบจะเปิดแอร์ 3 เครื่องพร้อมกันในห้องเดียว

รถบ้านที่คุณลุงสร้างขึ้นมาให้เป็นแบบนี้ กับธรรมชาติในแบบที่เป็น ช่างลงตัวเหลือเกิน

(รถ) บ้านคันนี้ ไม่ใช่แค่สิ่งก่อสร้างหรือยานพาหนะที่ออกแบบมาเพื่อขับเคลื่อนเท่านั้น แต่นี่คือ พื้นที่ที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น ความผูกพันที่สัมผัสได้เต็มหัวใจของครอบครัว

ซึ่งลูกทั้ง 3 คนก็ให้พ่อและแม่ใช้ชีวิตท่องเที่ยวอย่างอิสระ แต่ไม่ห่างเหินกัน

“เราแต่งงานอายุ 28 ลูกทั้ง 3 คนเรียนจบปริญญาตรีแล้วค่อยมาเรียนรู้จากพ่อ เราไม่ได้ผูกมัดลูกว่าต้องมาต่อยอดอาชีพจากพ่อแม่ เขาไปทำในสิ่งที่เขาถนัด เราไม่เคยหยุดอนาคตลูก

“พออายุ 58 เริ่มถอยทีละก้าว ปล่อยมือออกมาอยู่ข้างนอก ถ้ามีปัญหาลูกจะโทรถาม ให้เราเป็นที่ปรึกษา จนอายุ 62 ตั้งใจจะใช้ชีวิตแบบนี้ ไม่ยุ่งกับอะไร มาวันนี้อายุ 74 ก็เข้าปีที่ 12 แล้วที่อยู่ด้วยกันแบบนี้ ไปกันทั่วประเทศ”

ฉันรีบจดเลขเด็ดจากคุณลุง เพื่อเก็บกลับไปคิดวางแผนให้ชีวิตที่ก้าวเลย 5 แยกมาหลายปี

อีกไม่กี่ปีก็จะรับเบี้ยคนชราอย่างเต็มภาคภูมิ วางแผนและตั้งเป้าหมายไว้ ก่อนที่จะผ่านไปทีละเลข ทีละงวด ทีละเดือน ทีละปี เพราะไม่มีใครรู้ว่าเราจะผ่านและหยุดลงที่ตัวเลขใด

จงตั้งเป้าหมายไว้ที่ดวงจันทร์ เพราะถึงแม้คุณจะไปไม่ถึง คุณก็ยังได้อยู่ท่ามกลางหมู่ดาว – Les Brown

ไกลแค่ไหนคือใกล้

คุณลุงคุณป้าใช้ชีวิตวัยเกษียณกับบ้านที่อยู่บนผืนดินทุกอุทยานในประเทศไทย ใกล้ ไกล ทริปละ 1 – 2 สัปดาห์ หรือบางครั้งก็ยาวถึง 1 เดือน หรือ 7 เดือนก็เคย (ในช่วงโควิด)

ทั้งที่ว่าไกล ที่ว่ายาก อย่างปางอุ๋ง บ้านรักไทย ทั้งที่ต้องใช้ทักษะการขับรถก็ผ่านมาแล้ว จะกี่โค้ง ไม่ต้องนับ หนุ่ม ๆ สาว ๆ บางคู่ยังยอมแพ้ และคงไม่ต้องถามว่าคุณลุงได้พาคุณป้าไปอยู่หรือยัง น่าจะถามว่าอยู่ที่นั่นกี่เดือน

ความรักมักไม่แพ้ระยะทางเสมอไป (จำไว้นะลูกเอ้ย)

“ตอนนี้เขาไม่ได้กินยาเบาหวานแล้ว เหลือแค่ยาความดัน 1 เสี้ยว แต่ก่อนกินยาเป็นกำมือ ถ้า 3 ปีเอามารวมคงได้เป็นเข่ง เราจะไปไกลแค่ไหนก็มีวันที่กลับบ้าน คือไปหาหมอตามนัด กับวันที่ต้องไปไหว้บรรพบุรุษตามธรรมเนียมคนจีน เพราะเราเป็นบ้านหลักของญาติพี่น้อง”

“เราเลือกที่จะอยู่แบบนี้” คุณลุงยืนยัน

สุขภาพที่ดีคือสิ่งที่ได้รับจากการทำอาชีพท่องเที่ยวตามที่คุณป้าบอกไว้ ใครหลายคนอ่านมาถึงตรงนี้คงนึกอิจฉา แทบจะไปลาออกจากงานทันที แต่ แต่ อย่าเพิ่งใจร้อน

“ไม่ใช่ใครก็จะทำได้” คุณลุงให้ข้อคิด “ถ้าคุณยังปลดตัวเองไม่ได้ ยังยึดติดกับอะไรต่อมิอะไร การใช้ชีวิตลักษณะนี้ 100% ยังต้องขึ้นอยู่ที่กำลังและสุขภาพของเราด้วยว่าจะไปได้ยาวแค่ไหน สุขภาพดีก็ได้กำไรเยอะหน่อย ส่วนเงินก็สำคัญ เพียงแค่ว่าเวลาที่ออกมาคุณจะบริหารจัดการเงินอย่างไร แต่ทุกอย่างก็ไม่ใช่ว่าจะต้องใช้เงิน”

โอ้ว! คมกริบ บาดลึกกลางใจคนวัย 56 ย่าง 57 (ผู้เขียน) ฉันไปได้ไกลสักครึ่งหนึ่งของคุณลุงคุณป้าหรือไม่

#อยากอยู่กับเขา

เขาใหญ่คือทำเลที่คุณลุงคุณป้าเลือกมาบ่อยที่สุด เพราะอากาศบริสุทธิ์ที่เขาใหญ่เหมาะสำหรับคุณป้าที่ใช้ธรรมชาติบำบัดและฟื้นฟูร่างกาย ซึ่งทุกครั้งบ้านจะ (จอด) อยู่ตรงนี้ ที่ที่มีแสงแดด เพราะบ้านหลังนี้ใช้ระบบไฟฟ้าจากพลังงานแสงอาทิตย์

ฝนตก แดดออก คุณลุงคุณป้าจะนั่งอยู่บริเวณด้านข้างของรถ ใต้เต็นท์ผ้าใบคลุมเหมือนเป็นศาลาหย่อนใจหรือเป็นบ้านเล็ก ๆ อีกหลังที่ต่อเติม ตรงนี้เป็นที่นั่งทำกับข้าวสำหรับต้อนรับ แบ่งปัน แจกจ่าย พูดคุยกับเพื่อนเต็นท์ข้าง ๆ หรือเซลฟี่กับ FC จากทุกสารทิศที่ติดตามเพจแล้วตั้งใจเดินทางมาทักทายไม่เคยขาดสาย

คุณลุงบอกว่าสุขภาพดี ชีวิตยืนยาว ทำได้ด้วยหลัก 4 อ คืออาหาร อากาศ ออกกำลังกาย อารมณ์

ฉันขอเพิ่มให้คุณลุงคุณป้าอีก 4 ส

1. สุขได้แบ่งปัน

2. สนุกได้ท่องเที่ยว

3. สดชื่นด้วยอากาศบริสุทธิ์

และ 4. สุด สุด ที่ เขา เลือก

ยัง ยังไม่จบ! (เกือบลืม)

ในการพูดคุยวันนั้น คุณลุงหยั่งเชิงฉันว่า “ผมจะรอว่าคุณจะถามคำถามนั้นกับผมไหม”

ฉันไม่แน่ใจว่าหนึ่งคำถามนั้น คือคำถามนี้ที่ฉันกลั้นใจถามขึ้นมาเป็นคำถามสุดท้ายหรือไม่

ฉัน : ถ้าไม่มี ‘เขา’ คุณลุงจะยังอยู่แบบนี้อีกไหม

คุณลุง : รถคันนี้ออกแบบมาเพื่อ ‘เขา’ กว่าที่จะได้อยู่กันแบบนี้ เราผ่านความลำบาก ร้องไห้ด้วยกัน ต่อสู้กันมามาก มันเป็นความรู้สึกที่ลึกซึ้งทั้งที่ไม่ได้ผูกพันด้วยความรัก (ถ้าใครอ่านประโยคนี้แล้วไม่เข้าใจ แนะนำให้กลับไปอ่านบรรทัดแรกด้านบนอีกครั้ง)

ฉันลากลับโดยที่ทั้งฉันและคุณลุงไม่มีคำถามใดค้างคาซึ่งกันและกันอีกต่อไป

รถ – บ้าน – บ้าน – รถ – บ้าน – รถ – บ้าน – รถ – บ้าน – รถ – บ้าน – รถ – บ้าน – รถ – บ๊าย บาย

The Cloud Golden Week : Happy Young Old : (ถึง) คราวคึกคัก
ภาพ : ลุงวิทย์ป้าเกียวรถบ้านพเนจร

.

Writer
กมลรัตน์ อุทัยเสน
ตอนเป็น ด.ญ. ได้คะแนนเรียงความเต็ม 10 หรือเกือบเต็ม ไล่ล่ารางวัลประกวดเรียงความ คำขวัญ กลอนสี่สุภาพ กลอนเปล่า ทุกเทศกาล ทุกนิตยสาร พอโตขึ้น ก็เลยนึกว่าตัวเองเขียนเก่ง (ชอบกินชาเย็นสีส้มมาก)

Photographer
วินัย งามผาติพงศ์
ไม่อยากเรียกตัวเองว่าช่างภาพ แค่เป็นคนชอบถ่ายรูป และมีความสุขที่ได้บันทึกสิ่งที่น่าจดจำ

.

.
ขอขอบคุณที่มาของเรื่อง
https://readthecloud.co/retirement-motorhome/

.